Diagnozowanie stanu aury stosowane było już od dawna. Zarówno w starożytnym, jak i nowożytnym kręgu kulturowym. Wymagały one interpretacji symbolicznych form reprezentowanych przez kolory światła. Dzisiaj wraz z odkryciem biochemicznych i subkwantowych podstaw życia coraz lepiej zdajemy sobie sprawę jak subtelnym i złożonym mechanizmem jest życie człowieka. Naukowe badania aury mają już długą historię. W 1896 roku, Polak, dr Jakub Jodko-Narkiewicz po raz pierwszy zarejestrował na kliszy fotograficznej promieniowanie elektryczne ciała ludzkiego i podjął pierwsze próby interpretacji tych obrazów. Na początku XX wieku następnej próby dokonał angielski lekarz Walter Kilner. Na jego zdjęciach dostrzegalna jest wokół żywego organizmu cienka świetlista otoczka o szerokości kilku milimetrów. Podobne fotografie wykonał Rosjanin Siemion Kirlianow. Kolejnym przedstawicielem rewolucyjnej teorii życia był ksiądz prof. Włodzimierz Sedlak (1911 – 1993). W Warszawie badania prowadził J. A. Szymański, który w roku 1984 wysunął hipotezę, że diagnozowanie z aury polega na rozpoznawaniu anomalii w układzie pola elektrycznego wokół ciała pacjenta. W Kielcach powstało Laboratorium Elektrofotografii i Biotroniki, pod kierunkiem inżyniera Jana Wilczewskiego. Na Uniwersytecie Poznańskim profesor Janusz Gnitecki prowadził od 1996 roku seminarium edukacji alternatywnej, na którym omawia najnowsze światowe osiągnięcia z dziedziny wiedzy alternatywnej. Jego rozważania dotyczyły również między innymi tematu aury człowieka. Informacje są zebrane w „Zeszytach Naukowych” i publikowanych przez Wydawnictwo Naukowe Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Uczestniczką i badaczką podczas tych zajęć była m.in. Regina A. Sidorkiewicz.